Πρόεδρος του Ισραήλ Ισαάκ Χέρτζογκ : Υπάρχει ένα τεράστιο πάθος για τη συμμαχία με Ελλάδα και Κύπρο

Καθώς έμπαινα στo Μπέιτ Χανάσι, την προεδρική κατοικία στην Ιερουσαλήμ, συνειδητοποίησα ότι είχαν περάσει ακριβώς δέκα χρόνια από την πρώτη φορά που είχα βρεθεί εκεί συνοδεύοντας τον τέως Πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη. Μια σύγκριση δέκα δευτερολέπτων οδηγούσε με ασφάλεια σε ένα εντυπωσιακό συμπέρασμα για το πόσα άλλαξαν, σε δέκα μόλις χρόνια, στις σχέσεις του Ισραήλ με την Ελλάδα και την Κύπρο.

Στον πρόεδρο του Ισραήλ Ισαάκ Χέρτζογκ επέλεξα να το θέσω διαφορετικά. Εντυπωσιακά όσα έγιναν, του είπα, υπάρχει όμως και ο αντίλογος και αυτός λέει πως πρόκειται για συγκυριακή συμμαχία και όχι κάτι βαθύτερο ουσιαστικά αλλά και χρονικά. Πώς απαντά;

Αυτή η συμμαχία, εξηγεί ο ισραηλινός πρόεδρος, δεν είναι πρόσφατη, πάει χρόνια πίσω, κάτι που μπορεί να το πιστοποιήσει ως πρώην πρόεδρος του Εβραϊκού Οργανισμού, του μεγαλύτερου εβραϊκού σώματος στον κόσμο. Από τότε, συνεχίζει, «είχαμε μια συμμαχία της ελληνικής, κυπριακής και εβραϊκής Διασποράς, η οποία είναι πολύ αποτελεσματική. Υπάρχουν πολύ ισχυρές σχέσεις σε όλα επίπεδα. Δεν είναι καθόλου περιστασιακό. Είναι από αγάπη και πάθος».

Η σχέση αυτή, παραδέχεται όταν τον ρωτώ, επηρεάστηκε από τον πόλεμο, ακριβώς αυτό, τονίζει, δείχνει γιατί ξεπερνιέται ξανά και ξανά. «Είναι μια συμμαχία φίλων. Είμαστε τρεις ζωντανές δημοκρατίες με ισχυρή πίστη στις Διαθήκες από τις οποίες διαβάζει ο καθένας μας και τη θέση των Αγίων Τόπων στο μυαλό και την καρδιά μας. Υπάρχει ένα τεράστιο πάθος από τους Ισραηλινούς για την Ελλάδα και την Κύπρο και για αυτή τη συμμαχία. Είναι», λέει εμφαντικά, «μια μοναδική ευκαιρία».

Απόλυτα πραγματιστής

Ο Ισαάκ Χέρτζογκ υπήρξε ηγέτης της σημερινής αντιπολίτευσης και είναι γνωστός για την προσήλωσή του στην ειρήνη – άλλωστε είναι γιος του Χάιμ Χέρτζογκ, πρώην προέδρου και επίσης ηγέτη του Εργατικού Κόμματος, γνωστού για τη μετριοπάθειά του. Ομως είναι και απόλυτα πραγματιστής. Πρόσφατα είχε δηλώσει πως μετά την 7η Οκτωβρίου τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πόσο λοιπόν και πώς; «Ηταν ένα κάλεσμα αφύπνισης σε προσωπικό και σε εθνικό επίπεδο» απαντά. «Διότι η αντίληψη ότι μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά γκρεμίστηκε με τον πιο άγριο και κτηνώδη τρόπο. Με σφαγές, το κάψιμο ολόκληρων οικογενειών ζωντανών, με βιασμούς, με απαγωγές». Και δερωτάται: Πώς μπορεί κανείς να περιμένει από οποιονδήποτε «να συμφωνήσει ή να μοιραστεί τη γη όταν βλέπει τι συμβαίνει μετά από τέτοια βήματα;». Μιλά βέβαια για την απόφαση Σαρόν να αποχωρήσει το Ισραήλ το 2005 μονομερώς από τη Γάζα. «Σκόπιμο βήμα για να προχωρήσουμε μπροστά. Μονομερές και αποτυχημένο» προσθέτει. Την αισιοδοξία του δεν την εγκαταλείπει, πιστεύοντας «ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες» πως κάποια στιγμή μπορεί να έρθει η ώρα της ειρήνης.

Καλές οι προσδοκίες, αλλά λογική και η απορία πώς μπορεί πια να γίνει αυτό πρακτικά. «Για παράδειγμα», απαντά, «οι σχέσεις μας με τα έθνη των Συμφωνιών του Αβραάμ διατηρήθηκαν ισχυρές παρά τις αντιξοότητες. Επίσης η πραγματικότητα ότι προστατεύουμε την Ευρώπη και τον ελεύθερο κόσμο εμπεδώθηκε από πάρα πολλούς ανθρώπους. Ακόμα και αν δεν το λένε δημόσια. Η παγκόσμια ηγεσία γνωρίζει και καταλαβαίνει. Πρέπει όμως να υπάρχουν άνθρωποι και στην άλλη πλευρά οι οποίοι να καταλαβαίνουν ότι πρέπει να υπάρξει αλλαγή».

Στο ερώτημα τι άλλαξε «τις τελευταίες εβδομάδες», στέκεται σε δύο πράγματα. Πρώτον, την είσοδο του Τραμπ στην πολιτική σκηνή, η οποία «έφερε μια μαεστρική διπλωματία και την επίτευξη ορισμένων στόχων που θα ήταν αδιανόητοι», και, δεύτερον, το τελευταίο ψήφισμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το οποίο χαρακτηρίζει «ιστορικό». «Είπαν, πολύ απλά, θέλουμε τη Χαμάς έξω από τη Γάζα. Θέλουμε να προσφέρουμε ειρήνη στους Ισραηλινούς και τους Παλαιστινίους. Αυτό είναι μεγάλη υπόθεση». Οπως βέβαια και η επίτευξη του στόχου, παρατηρώ. Η Χαμάς ακόμα εκεί δεν είναι; «Το ξέρω, είναι πολύ ευαίσθητη κατάσταση» λέει ο πρόεδρος Χέρτζογκ. Είναι στο DNA τους να μη λένε ποτέ «ναι». «Ομως, τώρα, βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα διεθνές μέτωπο το οποίο λέει για πρώτη φορά ότι πρέπει αυτή η συμμορία να φύγει. Και πως εάν δεν συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρξουν συνέπειες. Και χρήση βίας».

Η βία, λοιπόν. Το Ισραήλ μπήκε στη Γάζα. Θα μπορούσε, τον ρωτώ, να είχε σταματήσει τον πόλεμο νωρίτερα, γιατί δεν το έπραξε; «Χαίρομαι που με ρωτάτε» απαντά και σημειώνοντας ότι γνωρίζει τη συζήτηση που υπάρχει και στην Ελλάδα συμπληρώνει: «Πρέπει να καταλάβουμε τι συνέβη. Υπήρξε μια τρομερή επίθεση. Αυτή η οντότητα στη Γάζα ήταν ένα κράτος κακοποιών για πολύ καιρό. Χρησιμοποιώντας πολλές μεθόδους». Κάτι όμως, παρατηρώ, που δεν εξηγεί τη χρονική διάρκεια. «Δυστυχώς», αντιτείνει, «έτσι είναι ο πόλεμος, χρειάζεται χρόνο. Είναι κάτι εξαντλητικό και περίπλοκο και κάτι, να σας υπενθυμίσω, το οποίο ξεκίνησε μετά την επίθεση που δεχτήκαμε σε επτά μέτωπα τα οποία στόχευαν στην εξόντωσή μας».

Στην υπόδειξη ότι υπάρχει και το τεράστιο κεφάλαιο της ανθρωπιστικής κατάστασης, υπενθυμίζει το πώς ο ίδιος προσωπικά ασχολήθηκε με το θέμα, στέκεται δε ιδιαίτερα στον ρόλο ειδικά της Κύπρου σε αυτό. Στην ερώτηση γιατί, τότε, απαγόρευσε το Ισραήλ την είσοδο βοήθειας απαντά πως «υπήρχε μια ξεκάθαρη και δίκαιη ερώτηση από τον μέσο Ισραηλινό: Γιατί προμηθεύετε βοήθεια όταν οι γιοι και οι κόρες μας βρίσκονται στα μπουντρούμια της Γάζας;». Και ένας μοχλός πίεσης στη Χαμάς «ήταν να την αποσυνδέσουμε από τον έλεγχο της προμήθειας των τροφίμων. Οχι να σταματήσει η προμήθεια. Εκλεβαν τα τρόφιμα τα οποία έπαιρναν δωρεάν για τον κόσμο και του τα πουλούσαν σε διπλάσιες και τριπλάσιες τιμές. Για να ξεπλένουν χρήματα και να συντηρούν την πολεμική τους μηχανή. Αυτό είναι που διήρκεσε πολύ».  Και γιατί χρειαζόταν και η είσοδος στην Πόλη της Γάζας; «Αυτή η κίνηση, εκ του αποτελέσματος, άλλαξε την εξίσωση» λέει, «Και στη συνέχεια η παρέμβαση της ομάδας Τραμπ ήταν ουσιαστική για να ολοκληρωθεί η συμφωνία». Θα μπορέσει άραγε κάποια στιγμή το Ισραήλ να αποδείξει τη θέση του για τον αριθμό των απωλειών στη Γάζα και το ποιος ήταν τι; «Φυσικά!» απαντά και μιλά για «τόνους ψεύτικων ειδήσεων».

Η βία των εποίκων

Οσο για τη βία των εποίκων, την οποία το Ισραήλ θα μπορούσε, όπως του λέω, να ελέγξει, πλην όμως δεν το έχει κάνει και σήμερα τα πράγματα έφτασαν ξανά στο σημείο και ο ίδιος και ο αρχηγός του IDF και πολλοί άλλοι να απαιτούν μέτρα χθες, τονίζει ότι «το 99,5% των Εβραίων και των Ισραηλινών που ζουν πέρα από την Πράσινη Γραμμή, αυτό που αποκαλείτε “εποίκους” είναι αξιοπρεπείς Ισραηλινοί που συνέβαλαν τα μέγιστα στην ευημερία του Ισραήλ. Υπάρχει όμως και μια ομάδα, 200-300 νεαρών παραβατών, η Hilltop Youth». Αυτοί είναι το πρόβλημα και απαιτείται πολύ δυναμική δράση για να ξεριζωθεί το φαινόμενο. Ποια μπορεί να είναι, ρωτώ; «Τα σωφρονιστικά καταστήματα ή και φυλάκιση» απαντά ο πρόεδρος του Ισραήλ.

Οργή αντιπολίτευσης για αίτημα Νετανιάχου

Την οργή της ισραηλινής αντιπολίτευσης πυροδότησε η απόφαση του Μπενιαμίν Νετανιάχου να υποβάλει, έξι χρόνια αφότου του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για απάτη, δωροδοκία και απιστία, επίσημο αίτημα αμνηστίας στον πρόεδρο Ισαάκ Χέρτζογκ, ζητώντας να τερματιστεί δίκη του για διαφθορά.

Η αντιπολίτευση κάλεσε τον Χέρτζογκ να απορρίψει το αίτημα αμνηστίας, υποστηρίζοντας ότι ο τερματισμός της δίκης θα έβλαπτε το κράτος δικαίου και θα επέτρεπε στον Νετανιάχου να αποφύγει την ευθύνη. Σε δημόσια έκκληση ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Γιάιρ Λαπίντ δήλωσε ότι ο πρόεδρος «δεν μπορεί να απονείμει χάρη στον Νετανιάχου χωρίς παραδοχή της ενοχής του, έκφραση μεταμέλειας και άμεση αποχώρηση από την πολιτική ζωή».

Ο Νετανιάχου δεν παραδέχτηκε την ενοχή του και συνέχισε και χθες να αμφισβητεί τις κατηγορίες εναντίον του και τη νομιμότητα της διαδικασίας με την οποία του απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Δεν έδειξε καμία ετοιμότητα να παραιτηθεί από την πρωθυπουργία, υποστηρίζοντας ότι, αν του απονεμηθεί χάρη, θα είναι ελεύθερος να προωθήσει αποτελεσματικότερα τα συμφέροντα του Ισραήλ.